Prowadzone Badania Naukowe
Warszawa, dnia 20.08.2019 r.
W związku realizacją projektu finansowanego przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w ramach programu PBS III pt.: ”Opracowanie innowacyjnej metody bezpośredniej stymulacji struktur ucha wewnętrznego na drodze przewodnictwa kostnego” Katedra i Klinika Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego ogłasza zapytanie ofertowe na dostarczenie sprzętu medycznego:
1. Monitor 43 cale Touch Display 4K
Oferty proszę przesyłać na adres otolaryngology@wum.edu.pl do dnia 27.08.2019.
Warszawa, dnia 20.08.2019 r.
W związku realizacją projektu finansowanego przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w ramach programu PBS III pt.: ”Opracowanie innowacyjnej metody bezpośredniej stymulacji struktur ucha wewnętrznego na drodze przewodnictwa kostnego” Katedra i Klinika Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego ogłasza zapytanie ofertowe na dostarczenie sprzętu medycznego:
1.Mikrokleszczyki uszne, owalne bransze, zagięte do góry
2.Dissektor ssący Panetti do błony bębenkowej – pojedynczo zagięty w prawo
3.Mikrohaczyk ssący Panetti
4.Kiureta ssąca-zagięta
5.Adapter obrotowy
Oferty proszę przesyłać na adres otolaryngology@wum.edu.pl do dnia 27.08.2019.
Prof. Kazimierz Niemczyk
Kierownik Katedry i Kliniki Otorynolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi
UCK WUM, Centralny Szpital Kliniczny
02-097 Warszawa, ul. Banacha 1A
Tel. 022 599 25 21, fax. 022 599 25 23
Projekty naukowe i granty
Opracowanie i wdrożenie diagnostyki i leczenia raka krtani w Polsce na podstawie badań wieloośrodkowych.
Kierownik projektu: dr hab n med Ewa Osuch-Wójcikiewicz
Celem badań opartych na danych z 12 ośrodków z Polski, które zadeklarowały swój udział w projekcie było dokonanie oceny procesu diagnostycznego i leczniczego raka krtani w Polsce. Założeniem było przeprowadzenie porównawczej analizy do wyników podobnych badań przeprowadzonych 30 lat temu w ramach programu rządowego PR-6.
Metodyka badań:
W celu realizacji projektu stworzono program informatyczny służący do gromadzenia danych w oparciu o ankietę bazy danych. Zgromadzono dane dotyczące 4124 chorych, w tym 3682 mężczyzn (89,3%) i 442 kobiety (10,7%) leczonych z powodu raka krtani chorych w latach 2001-2010.
Przeprowadzono analizę statystyczną danych.
Wyniki:
Wykazano znaczne różnice w liczbie chorych – najwięcej chorych leczono w ośrodkach: Poznańskim (UMP) – 706, w Zabrzu (SLAMZ) – 574,
Warszawskim (WUM) – 513, Rzeszowskim (RZ) – 436.
We wszystkich ośrodkach wśród 4124 chorych na raka krtani zdecydowanie przeważali mężczyźni w wieku 50-70 lat, palący papierosy.
Okres od wystąpienia objawów do postawienia rozpoznania wynosił:
15-30 dni u 1652 chorych (40,1%) i 31-90 dni u 999 (24,2%) chorych.
Wczesny stopień zaawansowania nowotworu I i II stwierdzono u 1634 chorych,
III i IV stopień zaawansowania nowotworu stwierdzono u 2490 chorych.
Wielkość guza określana była wg klasyfikacji TNM. Największą grupę stanowili chorzy z rakiem krtani T3 -1367 (33%) chorych. Węzły chłonne (cecha N) obecne były u 1216 (29,5%) chorych.
Węzły te występowały z rakami krtani określanymi jako T3 i T4a,
a więc były to nowotwory zaawansowane miejscowo i regionalnie.
Leczenie chirurgiczne dotyczyło 73,7% pacjentów z nowotworem w stopniu
1 lub 2, podczas gdy jedynie 28,6% pacjentów z nowotworem o zawansowaniu
3 lub 4. Zaawansowane nowotwory częściej były leczone terapią połączoną:
chirurgią i radioterapią 56,8%.
Przeżycie całkowite w grupie chorych z zawansowaniem raka w I i II stopniu wynosi 64%, w grupie chorych z zaawansowaniem raka w stopniu III i IV 61%.
Wnioski
1. Istnieje konieczność skrócenia okresu diagnostyki poprzez zwiększenie aktywności w zakresie szerzenia wiedzy na temat raka krtani i jego objawów wśród społeczeństwa, nieustającego szkolenia lekarzy otorynolaryngologów oraz lekarzy rodzinnych. W skróceniu okresu samej diagnostyki wydaje się, że sprzymierzeńcem będzie wprowadzony od 1 stycznia 2015r „pakiet onkologiczny”.
2. Prowadzenie diagnostyki według spójnych zasad, zgodnie z najnowszymi wytycznymi European Laryngological Society.
3. Poprawa wyników leczenia raka krtani, która wiąże się z wcześniejszym wykrywaniem choroby. Wczesna diagnostyka umożliwi zastosowanie oszczędzających operacji.
Wyniki szczegółowej analizy danych stanowią bazę do kontynuowania badań monitorujących proces diagnostyki i leczenia raka krtani w Polsce
Kierownik projektu – dr hab. med. Krzysztof Morawski
“Opracowanie klinicznego zastosowania modeli zmian morfologicznych rejestrowanych w elektrokochleografii transtympanalnej w opcji szybkiej prezentacji bodźca (do 1000/sekundę) w ślimakowych i pozaślimakowych uszkodzeniach narządu słuchu”
Zespół współbadaczy:
prof. dr hab. Kazimierz Niemczyk,
prof. Ozcan Ozdamar (University of Miami),
dr med. Katarzyna Pierchała,
dr med. Marta Held-Ziółkowska,
dr Jacek Sokołowski,
dr Aleksandra Hryciuk,
dr inż. Jorge Bohorquez (University of Miami).
Problem niedosłuchów odbiorczych zdiagnozowanych w typowych badaniach audiometrycznych wciąż pozostaje otwarty. Wykonana audiometria tonalna, audiometria impedancyjna i emisja otoakustyczna, jak też wykonanie zapisów wywołanych potencjałów słuchowych z pnia mózgu zwykle daje znaczący wgląd co do patologii, jednak nie jest to pełny obraz z jaką patologią mamy do czynienia. Co prawda na podstawie tak przeprowadzonej diagnostyki możemy z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazać czy dominującą komponentą uszkodzenia jest uszkodzenie typu ślimakowego czy pozaślimakowego, to jednak jest to określenie wysoce nieprecyzyjne. Nie pozwala też stwierdzić jakie procesy peryferyjnej części narządu słuchu są uszkodzone, jakie konkretne zjawiska na poziomie ślimaka uległy zakłóceniu. W końcu nie daje szans na prognozowanie odnośnie postępu zachodzących uszkodzeń w narządzie słuchu.
Jedną z technik badawczych, które są rozwijane i badane przez naukowców są badania potencjałów słuchowych wywołanych w opcji szybkiej prezentacji bodźca. Nowa technika szybkiej prezentacji bodźca i analizy zapisów odpowiedzi opracowana została przez Delgado i Ozdamar (2004). Rozwiązuje ona większość problemów związanych z częstością prezentacji bodźca powyżej 100/s. i generuje impulsy w opcji szybkiej prezentacji bodźca (do 1000/s) oraz umożliwia uśrednienie otrzymanych odpowiedzi po przeprowadzenie procesu “wyekstrahowania pojedynczych nałożonych na siebie odpowiedzi słuchowych”. Model matematyczny wyekstrahowania pojedynczych zapisów z odpowiedzi kompleksowej został dokładnie opisany przez autorów tej techniki Delgado i Ozdamar (J Acoust Soc Am 2004, 115:1242-1251) a potem uzupełniony i udoskonalony przez Ozdamar i Bohorquez (J Acoust Soc Am 2006, 119:429-38). Zarówno prof. Ozdamar jak i Bohorquez są współautorami prezentowanego projektu.
Zgodnie z celem projektu autorzy opracowują wzorce klinicznych odpowiedzi słuchowych typu TT-ECochG i ABR dla trzech patologii:
guza lub innej patologii okolicy kąta mostowo-móżdżkowego, potwierdzonego w tomografii komputerowej i w badaniu rezonansu magnetycznego z i bez kontrastu,
choroby Meniere’a potwierdzonej wywiadem oraz diagnostyką otoneurologiczną i audiologiczną z wykluczeniem patologii kąta mostowo-móżdżkowego,
niedosłuchu odbiorczego postępującego u ludzi młodych. U wszystkich przeprowadzana jest rozszerzona diagnostyka obrazowa, otoneurologiczna i audiologiczna. Ostatecznie zakwalifikowani pacjenci badani są technikami elektrofizjologicznymi w opcji CLAD dla bodźcowania klikiem i tonem specyficznym częstotliwościowo z szybkością prezentacji bodźca do 800/s. Uzyskane wyniki odnoszone są do innych wyników audiologicznych. Stosowna analiza statystyczna jedno i wieloczynnikowa pozwoli na opracowanie modeli zmian w zapisach elektrofizjologicznych, która znacząco poszerzony możliwość opisania zjawisk zachodzących w narządzie słuchu na poziomie ślimak, nerw VIII i pnia mózgu. W przyszłości na bazie tak opracowanych danych będzie można w sposób znaczący poszerzyć zastosowanie tej techniki to rozwiązywania niektórych problemów w neonatologii, neurologii, otoneurologii, anestezjologii. Jednak przede wszystkim precyzyjniejsza diagnoza to trafniejsza decyzja odnośnie leczenie.
Kierownik projektu – prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk
“Opracowanie zasad endoskopowej chirurgii ucha środkowego”
Zespół współbadaczy:
dr hab. med. Krzysztof Morawski,
dr med. Robert Bartoszewicz,
dr Emilia Karchier,
dr med. Jacek Sokołowski
Kierownik projektu – dr hab. n. med. Krzysztof Morawski
“Opracowanie strategii monitorowania śródoperacyjnego narządu słuchu podczas operacji tympanoplastycznych u dzieci i osób czynnych zawodowo.”
Zespół współbadaczy:
prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk,
dr med. Robert Bartoszewicz,
dr med. Jacek Sokołowski,
dr Emilia Karchier,
dr Aleksandra Hryciuk,
dr inż. Erdem Yavuz (University of Miami).
Chociaż postęp w chirurgii ucha środkowego jest znaczny, to wyniki słuchowe u pacjentów przewlekłym zapaleniem ucha środkowego z przewodzeniowym niedosłuchem są niezadawalające. Prawidłowość wykonania operacji tympanoplastycznej obejmującej usunięcie zmian patologicznych oraz rekonstrukcja kosteczek słuchowych wydają się być wykonane prawidłowo, a jednak stopień zamknięcia tzw. rezerwy ślimakowej jest niestatysfakcjonujący dla otochirurga i pacjenta. Jest wiele przyczyn takiego stanu rzeczy począwszy od nie zawsze prawidłowo wykonanych procedur chirurgicznych związanych z usunięciem patologii, poprzez źle wykonaną aspekty odtwórcze operacji tympanoplastycznej, a więc odtworzenie kosteczek słuchowych oraz błony bębenkowej. Utrzymujący się niedosłuch, mimo poprawnego przeprowadzenia operacji tympanoplastycznej jest istotnym problemem dla pacjenta, gdyż ogranicza on możliwości funkcjonowania w domu, jak i w pracy.
Obecnie nie ma obiektywnej śródoperacyjnej metody oceny stanu narządu słuchu, za pomocą której można ocenić stopień zamknięcia rezerwy ślimakowej a tym samym stopień poprawy słyszenia. Nie opracowano dotychczas skutecznej strategii ani techniki sprawdzenia stanu narządu słuchu pozwalającej jeszcze na sali operacyjnej, w trakcie operacji ocenić słuch. Opracowanie i zastosowanie takiej techniki, w przypadku zbyt słabej poprawy słuchu po rekonstrukcji aparatu przewodzącego ucha środkowego, jeszcze na sali operacyjnej pozwoliłoby zmodyfikować ossikuloplastykę i sprawdzić efekty wykonanej powtórnie rekonstrukcji kosteczek słuchowych.
Istotą proponowanego w projekcie rozwiązania jest opracowanie strategii śródoperacyjnego monitorowania stanu narządu słuchu, a więc dokonanie obiektywnej oceny stopnia zamknięcia rezerwy ślimakowej u pacjenta podczas operacji bez współpracy z nim. Ocena słuchowa ma zatem charakter obiektywny, nie zajmowałaby dużo czasu, można byłoby ją przeprowadzić kilkakrotnie w czasie tej samej operacji. Śródoperacyjna cena poprawy słuchu dokonywana jest w aspekcie rodzaju protezek, materiału z którego są wykonane, jak też ich założenia w uchu środkowym.
Celem głównym projektu jest:
wypracowanie efektywnej strategii monitorowania śródoperacyjnego stanu narządu słuchu, czyli ocena stopnia zamknięcia rezerwy ślimakowej, która bezpośrednio przekłada się na poprawę słyszenia,
ocena efektywności zastosowanych różnych materiałów jako protezek słuchowych za pomocą opracowanej strategii śródoperacyjnego monitorowania,
ocena efektywności różnych ustawień protezek słuchowych w różnych śródoperacyjnych sytuacjach klinicznych.
Kierownik projektu – dr hab. med. Krzysztof Morawski
Opracowanie klinicznego zastosowania modeli zmian morfologicznych rejestrowanych w elektrokochlepgrafii transtympanalnej w opcji szybkiej prezentacji bodźca w ślimakowych i pozaślimakowych uszkodzeniach słuchu.
Cel projektu:
Zespół autorów projektu postawił sobie za cel opracowanie modelu klinicznego rejestrowanych zmian w zapisach wywołanych odpowiedzi słuchowych w opcji szybkiej prezentacji bodźca (dla kliku i bodźców specyficznych częstotliwościowo; częstości prezentacji bodźca 58/s do 780/s), które będą analizowane w technice „Continuous Loop Averaging Deconvolution” (CLAD). Badania elektrofizjologiczne narządu słuchu mierzone będą w opcji elektrokochleografii transtympanalnej (TT-ECochG) i potencjałów słuchowych z pnia mózgu (ABR). W ramach projektu planuje się przebadać grupę pacjentów z jednostronną chorobą Meniere’a oraz z guzem okolicy kąta mostowo-móżdżkowego. Jak dotąd w piśmiennictwie światowym odnośnie oceny stanu narządu słuchu za pomocą opcji CLAD w wymienionych patologiach nie znajdujemy doniesień naukowych. A jednocześnie dokładny opis różnych matematyczno-inżynieryjnych aspektów tego badania został już dokładnie opisany. W klinicznym aspekcie tych badań nasz zespół ma własne doświadczenia, które w formie wyników z badań wstępnych prezentował na konferencjach w Polsce i zagranicą. Uzyskane wyniki wskazują na przydatność techniki oraz pokazują w jakich kierunkach powinny iść dalsze badania. Wyniki te w bardzo skróconej wersji zostaną przedstawię, gdyż uzasadniają one stosowanie techniki w praktyce klinicznej.
Zapotrzebowanie na wyniki projektu:
Opracowane modele kliniczne dla klasycznych uszkodzeń narządu słuchu, czyli uszkodzenia ślimakowe i uszkodzenia pozaślimakowe w przyszłości będą stanowiły podstawę do poszerzenia diagnostyki i okażą się użyteczne w:
a) diagnostyka neuropatii słuchowej;
b) w ocenie zjawisk dojrzewania narządu słuchu jak i zjawisk adaptacyjnych
w nim zachodzących;
c) w ocenie dojrzałości narządu słuchu i ewentualnego stopnia spowolnienia
dojrzewania u noworodków/niemowląt, których doszło do okołoporodowej
asfiksji lub hipoksji;
d) w ocenie pacjentów z chorobami demielinizacyjnymi;
e) w ocenie głębokości znieczulenia śródoperacyjnego.
Odbiorcy wynik projektu:
Wyniki projektu adresowane są do dwóch środowisk: medycznych i przedsiębiorców. W środowisku medycznym zainteresowanie to dotyczyć będzie zarówno naukowców jak i audiologów praktyków. Lekarze audiolodzy diagnozujący słuch będą mogli precyzyjniej diagnozować różne modele niedosłuchów odbiorczych . Technika CLAD pozwoli lepiej i precyzyjniej sięgać w procesy zachodzące na poziomie ślimak i zwoju spiralnego czy też nerwu słuchowego. Takie informacje ważne będą też dla środowisk naukowych, gdyż będą nowym narzędziem, które pozwoli lepiej badać zjawisk zachodzące w obwodowej części narządu słuchu. Drugą grupą odbiorców będą przedsiębiorcy, którzy będą mogli wykorzystywać wyniki do wdrażania opisanej techniki na swoich aparaturach badawczych i klinicznych
Kierownik projektu – prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk
“Opracowanie przesiewowych testów otoneurologicznych u osób w wieku podeszłym ze skłonnością do upadków i ustalenie zasad specyficznej rehabilitacji.”
Zespół współbadaczy:
dr med. Katarzyna Pierchała,
dr med. Marta Held-Ziółkowska,
dr Magdalena Lachowska,
dr hab. med. Krzysztof Morawski.
Badania prowadzone są w grupie normy otoneurologicznej zróżnicowanej wiekowo oraz w grupie patologii układu równowagi.
Każda osoba włączona do projektu ma wykonywane następujące badania: kliniczne badanie otoneurologiczne, badanie videonystagmograficzne, badanie dynamicznej ostrości widzenia oraz badanie posturograficzne.
Celem projektu jest:
a. ocena zmian wyników w poszczególnych metodach badania zachodzących z wiekiem,
b. wyodrębnienie metod, które najlepiej różnicują normę od patologii,
c. wyodrębnienie metod, które najlepiej wskazują skłonność do upadków,
d. ocena wyników rehabilitacji w warunkach konfliktów sensorycznych w różnych grupach patologii,
e. opracowanie metody przesiewowego badania w grupie osób starszych w celu wyodrębnienia metod które najlepiej wskazują skłonność do upadków
Streszczenie projektu
Zawroty głowy i zaburzenia równowagi należą do głównych dolegliwości wieku podeszłego, uważa się je także za jeden z głównych, niezależnych czynników ryzyka upadków w tej populacji wiekowej. Wiadomo jednak, że wśród osób starszych, cierpiących na zawroty głowy i zaburzenia równowagi, upadki, zwłaszcza wielokrotne, podaje w wywiadzie jedynie część chorych.
Celem projektu była próba oceny, które z parametrów przeprowadzonych badań diagnostycznych różnicują Upadających od Nieupadających oraz ustalenie zasad diagnostyki i wpływu rehabilitacji. W tym celu przeprowadzono kompleksową ocenę różnych składowych układu równowagi.
Protokół badania obejmował kliniczne badanie otoneurologiczne, badanie Komputerowej Posturografii Dynamicznej (Test Organizacji Zmysłowej, Test Kontroli Motorycznej, Test Adaptacyjny, Badanie Granic Stabilności), badanie Komputerowej Posturografii Dynamicznej na tzw. długiej płycie (Test Wstawania z Krzesła, Test Swobodnego Chodu, Chód Stopa za Stopą, Test 1 kroku i szybkiego obrotu, Test przejścia przez stopień), badanie VNG oraz Badanie Dynamicznej Ostrości Widzenia (MPT, GST, DVA).
Wyniki analiz statystycznych wykazały, że parametrami, które istotnie różnicują Upadających od Nieupadających są:
– wiek
– wynik ogólnego bilansu równowagi w teście Organizacji Zmysłowej
– wydłużenie latencji odpowiedzi motorycznych w Teście Kontroli Motorycznej
– zaburzenia adaptacji przedsionkowej w Teście Adaptacyjnym
– zmniejszenie granic stabilności w Badaniu Granic Stabilności
– zmniejszenie prędkości chodu w Teście Swobodnego Chodu
– tendencja do wydłużenia czasu percepcji wzrokowej (MPT) w Badaniu Dynamicznej Ostrości Widzenia (wartości zbliżone do istotnych statystycznie)
– tendencja do obniżenia współczynnika nadążania w teście OPK (VNG) (wartości zbliżone do istotnych statystycznie)
Biorąc pod uwagę, że głównym zadaniem Układu Równowagi jest stabilizacja postawy i stabilizacja spojrzenia, stwierdzenie istotnych statystycznie różnic, na niekorzyść Upadających w wymienionych testach mogą tłumaczyć obecność licznych upadków w tej grupie.
Testem klinicznym o największej wartości diagnostycznej okazał się Kliniczny Test Organizacji Zmysłowej, zwłaszcza jego element badania na materacu przy oczach otwartych. Pomimo, że nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w częstości występowania nieprawidłowych wyników testu między grupą Upadających i Nieupadających, to jednak w grupie Upadających, test ten częściej wypada nieprawidłowo. Ponadto kompletny test, obejmujący 4 etapy (badanie na twardym podłożu przy oczach otwartych i zamkniętych; badanie na piankowym materacu przy oczach otwartych i zamkniętych) pozwala na orientacyjną ocenę zdolności chorego do integracji zmysłowej w warunkach wyłączania lub zaburzania informacji z narządu wzroku i układu czucia głębokiego, wskazując jednocześnie na zdolność chorego do wykorzystywania w warunkach konfliktów zmysłowych, informacji z narządu przedsionkowego. Dodatkową zaletą testu jest jego prostota, brak nakładów finansowych i krótki czas trwania. Pełne badanie nie przekracza 1,5 min.
Punktem odniesienia dla analiz w grupach Patologii były badania w grupie Normy otoneurologicznej > 60. roku życia. Oceny zmian w układzie kontroli równowagi, zachodzących z wiekiem oraz oceny zmian w odruchach wzrokowo-okoruchowych i w procesie stabilizacji spojrzenia dokonano w oparciu o wyniki badań, przeprowadzonych w 4 grupach wiekowych: Młodzi, Dojrzali, Starsi, Najstarsi. Analizy te wykazały, że:
1. Wyniki równowagi oraz wyniki strategii ruchowych w Teście Organizacji Zmysłowej różnią się istotnie między populacjami <60 i >60. roku życia.
2. Istnieje istotny statystycznie związek między wiekiem i wydłużeniem czasu percepcji wzrokowej.
3. Istnieje istotny związek między wiekiem i wydłużeniem latencji ruchów sakkadowych. Wiek nie wpływa na wartość precyzji ruchów sakkadowych.
4. Istnieje statystycznie istotna, ujemna korelacja między wiekiem, a wartością współczynnika nadążania dla wszystkich prędkości bodźca
w teście wahadła.
5. Istnieje istotna statystycznie, ujemna korelacja między wiekiem, a wartością współczynnika nadążania w teście optokinetycznym (OPK).
Przeprowadzono ocenę skuteczności rehabilitacji przedsionkowej, opartej na konfliktach zmysłowych w grupie Normy i w obu grupach Patologii (Upadających i Nieupadających). Z analizy w grupie Normy wynikało, że rehabilitacja oparta na konfliktach zmysłowych powoduje istotną statystycznie poprawę wyników Testu Organizacji Zmysłowej w Próbach 4-6 i w wyniku Ogólnego bilansu równowagi, co wskazało na efekt nauki podczas rehabilitacji, podkreślany w literaturze tematu. Dla wyeliminowania wpływu nauki, podczas analizy oceny skuteczności rehabilitacji w grupach patologii o różnej lokalizacji i różnym stopniu uszkodzenia (obwodowe, mieszane, centralne), zaproponowano metodę własną, polegającą na wykonywaniu wstępnego badania Testu Organizacji Zmysłowej dwukrotnie, tj. w dniu poprzedzającym rehabilitację (SOT0) i w dniu pierwszej sesji rehabilitacji (SOT1). Po zakończonej rehabilitacji wykonywano trzecie, kontrolne badanie SOT (SOT2).
Analizowano wpływ nauki (SOT0 vs SOT1) – stwierdzono istotną statystycznie poprawę wyników Próby 4 w grupie uszkodzenia obwodowego i mieszanego, oraz wyniku Próby 5 i 6 w grupie uszkodzenia centralnego; wpływ nauki powoduje istotną poprawę wyników ogólnego bilansu równowagi (CS) we wszystkich badanych populacjach, a jej efekt jest podobny
Oceniono wpływ rehabilitacji (SOT1 vs SOT2) – stwierdzono dalszą, istotną statystycznie poprawę wyników w grupie uszkodzenia obwodowego w wynikach Próby 3, 5, 6 i w wyniku Ogólnego bilansu równowagi (CS); w grupie uszkodzenia mieszanego wpływ rehabilitacji powoduje także poprawę wyniku Próby 5, 6 i Ogólnego bilansu równowagi (CS); w grupie uszkodzenia centralnego nie stwierdzono wpływu rehabilitacji w wyniku żadnej z prób;
Analiza oceny efektu rehabilitacji (SOT2-SOT1) w grupie Upadających i Nieupadających prowadzona była po wstępnym wyeliminowaniu efektu nauki, w sposób opisany wyżej. Analizie poddano jedynie wyniki Testu Organizacji Zmysłowej, przeprowadzonego w dniu rozpoczęcia rehabilitacji i w dniu jej zakończenia.
Wpływ rehabilitacji wykazuje istotne statystycznie różnice wyników w Próbach 1-3 między grupą Normy i Upadających, grupą Normy i Nieupadających oraz między grupą Upadających i Nieupadających. W Próbach 4-6 wpływ rehabilitacji wykazuje istotną różnicę wyników między grupą Normy i Upadających oraz grupą Upadających i Nieupadających. Wpływ rehabilitacji wykazuje istotne różnice zmiany wyników ogólnego bilansu równowagi (CS) między grupą Normy i Upadających oraz między grupą Upadających i Nieupadających.
Efekt rehabilitacji w Próbach 1-3 nie różni się między grupami. Efekt rehabilitacji w Próbach 4-6 różni się tylko między grupą Normy i Nieupadających. Efekt rehabilitacji w ogólnym bilansie równowagi nie różni się między grupami.
Ogólny bilans równowagi po rehabilitacji uległ poprawie we wszystkich wyróżnionych grupach. Efekt rehabilitacji nie różni się między grupą Upadających i Nieupadających co wskazuje zasadność stosowania rehabilitacji opartej na konflikach zmysłowych w obu grupach patologii. Poprawa ogólnego bilansu równowagi w grupie Normy wskazuje na zasadność prowadzenia rehabilitacji w grupie normy po 60 roku życia jako procedury prewencyjnej.
Algorytm Postępowania
Algorytm wykrywania, diagnostyki i rehabilitacji skłonności do upadku u osób w wieku podeszłym z zawrotami głowy i/lub zaburzeniami równowagi
Kierownik projektu – prof. dr hab. med. Ewa Osuch-Wójcikiewicz
“Opracowanie i wdrożenie diagnostyki i leczenia raka krtani w Polsce na podstawie badań wieloośrodkowych”
Kierownik projektu – prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk
“Badania przewodności akustycznej w operacjach rekonstrukcji łańcucha kosteczek słuchowych”
Zespół współbadaczy:
dr hab. Krzysztof Morawski,
dr n. med. Robert Bartoszewicz,
lek. Jacek Sokołowski
Przewlekłe zapalenie ucha środkowego jest schorzeniem, w którym metodą leczenia z wyboru jest zabieg operacyjny. Celem operacji( tympanoplastyki) jest między innymi likwidacja niedosłuchu poprzez odtworzenie odpowiednich warunków akustycznych w uchu środkowym. Dotychczas nie powstała metoda śródoperacyjnego pomiaru skuteczności rekonstrukcji łańcucha kosteczek słuchowych (ossikuloplastyki), co utrudnia wstępną weryfikację rezultatów terapii i ewentualną modyfikację tego leczenia.
Celem projektu było stworzenie metody śródoperacyjnego badania skuteczności operacji ossikuloplastyki u pacjentów poddawanych tympanoplastyce za pomocą aparatu Laser Doppler Vibrometer (LDV).
Istotą projektu jest umożliwienie, w oparciu o wyniki badania LDV, śródoperacyjnej modyfikacji ossikuloplastyki w celu przywrócenia optymalnej przewodności akustycznej ucha środkowego.
Praca była podzielona na dwie części. W części eksperymentalnej pomiary zostały wykonane na swieżo-mrożonych kościach skroniowych w pracowni Kości Skroniowej Kliniki i Katedry Otolaryngologii za pomocą przyrządu pomiarowego Laser Doppler Vibrometer. W części klinicznej projektu badania prowadzono w warunkach bloku operacyjnego. W zależności od wyniku badania śródoperacyjnego metodą LDV stosowano odpowiednią korekcję zrekonstruowanego łańcucha kosteczek słuchowych.
Efektem końcowym projektu jest propozycja standardu diagnostycznego oceny ruchomości łańcucha kosteczek słuchowych i metody śródoperacyjnej korekcji ossikuloplastyki z zastosowanej technik LDV.
Zastosowanie nowoczesnej techniki śródoperacyjnego monitoringu nerwu twarzowego w chirurgii guzów ślinianek przyusznych.
Kierownik projektu: dr hab n med Ewa Osuch-Wójcikiewicz
Wykonawca: lekarz Paweł Szwedowicz
Celem pracy było wykazanie przydatności śródoperacyjnego monitoringu nerwu twarzowego w chirurgii guzów ślinianek przyusznych.
Metodyka badań:
Monitorowanie nerwu przeprowadzano u operowanych chorych z powodu guza ślinianki przyusznej, zarówno po raz pierwszy, jak również z powodu nawrotu choroby. Upośledzenie czynności nerwu twarzowego jest najczęściej stwierdzanym powikłaniem operacji guzów ślinianki przyusznej, a ryzyko powikłania zwiększa się wraz z kolejną operacją.
Wyniki:
Wykazano, że stosowanie śródoperacyjnego monitorowania EMG nerwu twarzowego podczas pierwotnych operacji guzów ślinianki przyusznej nie wpływa na częstość występowania pooperacyjnego upośledzenia czynności nerwu. Ma zasadnicze znaczenie podczas reoperacji i wówczas powinno być zawsze stosowane.
Realizacja projektu została zakończona pracą doktorską pt: Analiza wyników leczenia gruczolaka wielopostaciowego ślinianek przyusznych, obronioną w październiku 2011r.
Kierownik projektu – prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk
„Mechanizm plastyczności mózgu na podstawie analizy aktywacji ośrodków funkcji poznawczych u pacjentów z wszczepionym implantem nerwu ślimakowego”
Cel:
Celem niniejszego doświadczenia było zbadanie zależności występujących pomiędzy czasem używania implantu ślimakowego, wynikami rehabilitacji oraz wynikami badania funkcji kory mózgowej podczas słuchania mowy. Zastanawiano się również, czy strona implantacji ma istotny wpływ na reprezentację korową funkcji związanych z rozumieniem mowy oraz ich rehabilitację.
Zapotrzebowanie na wyniki projektu:
Do lekarzy specjalistów zgłasza się wielu pacjentów z uszkodzonym słuchem, którzy nie odnoszą korzyści z nawet optymalnie dobranych aparatów słuchowych. Decyzja o zastosowaniu u nich implantu ślimakowego jest podejmowana przez zespół specjalistów; wiąże się ona z koniecznością przeprowadzenia operacji, a także późniejszą rehabilitacją pacjenta. Zbadanie procesów zachodzących w ośrodkowym układzie nerwowym pacjentów po wszczepieniu implantu ślimakowego może pomóc w procesie kwalifikacji pacjenta np. w kwestii doboru ucha do implantacji, wstępnym oszacowaniu możliwych korzyści, czy też zaplanowaniu rehabilitacji.
Odbiorcy:
Osoby zainteresowane wynikami niniejszego projektu to lekarze audiolodzy, kwalifikujący pacjentów do operacji wszczepienia implantu ślimakowego, a także wszyscy specjaliści, zarówno z zakresu laryngologii, neurologii, logopedii czy neuropsychologii, nie tylko badający procesy słyszenia i rozumienia mowy, ale pracujący z pacjentami nad rehabilitacją różnych obszarów związanych z mową oraz słyszeniem.
Kierownik projektu – prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk
“Badania przewodności akustycznej w operacjach rekonstrukcji łańcucha kosteczek słuchowych”
Cel:
Celem projektu było stworzenie metody śródoperacyjnego badania skuteczności operacji odtwarzających słuch (ossikuloplastyk) za pomocą Laserowej Wibrometrii Dopplerowskiej. Istotą projektu było umożliwienie modyfikacji ossikuloplastyki w celu przywrócenia optymalnej przewodności akustycznej ucha środkowego.
Zapotrzebowanie:
Ostre zapalenie ucha środkowego jest chorobą częstą. Największa zapadalność występuje w okresie do 24 miesiąca życia i ma tendencję spadkową wraz z wiekiem, z niewielkim zwiększeniem zapadalności w wieku 5-6 lat (okresie przedszkolnym). Obecnie obserwuje się wzrastającą zachorowalność na przewlekłe zapalenie uszu u noworodków i małych dzieci, spowodowany wzrastającą liczbą wielolekowo opornych patogenów powodujących zapalenie ucha środkowego. U części pacjentów zapalenie ucha przechodzi w formę przewlekłą wymagającą interwencji chirurgicznej. Konsekwencje medyczne przewlekłego zapalenia ucha (od niedosłuchu do całkowitej głuchoty, powikłania czaszkowe, powikłania wewnątrz kości skroniowej) wiążą się również z konsekwencjami społecznymi. Spadek jakości życia niedosłyszących pacjentów jest bezsprzeczny. Utrudniona asymilacja do życia i pracy w społeczeństwie niesie ze sobą również wymierne skutki ekonomiczne. Przewlekłe zapalenie ucha środkowego jest schorzeniem, w którym metodą leczenia z wyboru jest zabieg operacyjny. Celem operacji( tympanoplastyki) jest między innymi likwidacja niedosłuchu poprzez odtworzenie odpowiednich warunków akustycznych w uchu środkowym. Dotychczas nie powstała metoda śródoperacyjnego pomiaru skuteczności rekonstrukcji łańcucha kosteczek słuchowych, co utrudnia wstępną weryfikację rezultatów terapii i ewentualną modyfikację tego leczenia.
Odbiorcy:
Laserowa metoda śródoperacyjnej oceny ossikuloplastyki ma na celu przede wszystkim poprawę jakości życia pacjenta, będącą wynikiem optymalnego odtworzenia uszkodzonego choroba ucha środkowego. Dla chirurga stanowi ona istotną pomoc w trakcie zabiegu naprawczego słuch, szczególnie w sytuacji kiedy warunki anatomiczne utrudniają prawidłową ocenę wykonanej rekonstrukcji. Lekarzom szkolącym się w specjalności Otolaryngologia daje możliwość weryfikacji pierwszych prób ossikuloplastyki wykonywanych w Pracowni Kości Skroniowej Kliniki Otolaryngologii WUM. Dla pracowników Kliniki i studentów Wydziału Lekarskiego służy zarówno jako pomoc w wyjaśnieniu skomplikowanych mechanizmów przetwarzania dźwięku w uchu środkowym jak i daje możliwość rozwoju naukowego. Dla firm produkujących protezy łańcucha kosteczek słuchowych jest ważną metodą oceny przydatności tworzonych przez nie produktów.
Kierownik projektu – prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk
„Opracowanie przesiewowych testów otoneurologicznych u osób w wieku podeszłym ze skłonnością do upadków i ustalenie zasad specyficznej rehabilitacji zaburzeń równowagi”
Zawroty głowy i zaburzenia równowagi należą do kluczowych problemów wieku podeszłego. Najpoważniejszą konsekwencją upadków wśród ludzi starszych są urazy i złamania, spośród których najczęstszym jest złamanie szyjki kości udowej. Około 40% ofiar złamania szyjki kości udowej umiera w czasie krótszym, niż 6 miesięcy od chwili urazu. Upadki i strach przed nimi powodują narastającą izolację społeczną, ograniczenie aktywności życiowej, spadek jakości życia i ostatecznie utratę samodzielnego funkcjonowania. Mając na uwadze konieczność wczesnego wykrywania skłonności do upadków i zapobiegania im, opracowano schemat diagnostyki i leczenia. Celem projektu była ocena zmian w układzie równowagi, zachodzących z wiekiem w grupie normy, tj. wśród osób z oto neurologicznego punktu widzenia uważanych za zdrowe oraz wyłonienie tych spośród testów otoneurologicznych, które najlepiej korelują ze zwiększoną skłonnością do upadków u ludzi starszych. Drugim celem projektu była ocena użyteczności i skuteczności rehabilitacji opartej na konfliktach zmysłowych w grupie osób powyżej 60. roku życia upadających i nieupadających.
Idea projektu jest wynikiem starzenia się społeczeństwa i rosnącej liczby osób w wieku podeszłym. Każdego roku upada około 28-35% osób powyżej 65. roku życia, 35% osób w wieku powyżej 70. roku życia oraz blisko 42% osób w wieku powyżej 75. roku życia, z czego 5-10% doznaje poważnych urazów i złamań. Opracowanie standardu postępowania z osobami upadającymi w wieku podeszłym pozwoli na wczesne wdrożenie procedur prewencyjnych i wczesne wdrożenie rehabilitacji tych osób, co skutkować będzie zmniejszeniem kosztów opieki zdrowotnej w przypadku upadków powikłanych urazami, a przede wszystkim poprawą jakości życia osób w wieku senioralnym.
Projekt przeprowadzony w Pracowni Badań Układu Równowagi Kliniki Otolaryngologii WUM adresowany jest do szerokiego grona odbiorców; lekarzy rodzinnych, geriatrów, laryngologów, neurologów, rehabilitantów i lekarzy innych specjalności, ponieważ zaburzenia równowagi wieku podeszłego z uwagi na wieloczynnikową etiologię są problemem uniwersalnym i dotyczą chorych z problemami układu krążenia, układu nerwowego, chorób układu mięśniowo-stawowego i innych, a ryzyko wystąpienia upadku rośnie wraz z liczbą współistniejących ze sobą czynników ryzyka. Szczególnymi adresatami wyników projektu mogą być instytucje opiekuńcze, sprawujące opiekę nad osobami starszymi, ponieważ liczba upadków wśród pensjonariuszy domów opieki jest blisko dwukrotnie większa, niż wśród osób żyjących we własnych domach. Ważnym adresatem projektu są wreszcie sami pacjenci w wieku podeszłym. Edukacja na temat istoty zaburzeń równowagi i przyczyny upadków, eliminacja modyfikowalnych czynników ryzyka, reorganizacja warunków życia, rehabilitacja pod okiem specjalisty oraz nauka ćwiczeń, możliwych do wykonywania w domu stanowią istotny i nieodłączny element ogólnych założeń projektu.
Dr n. med. Katarzyna Pierchała
Ocena zastosowania lasera CO2 w leczeniu obustronnego porażenia fałdów głosowych zmodyfikowaną metodą subtotalnej arytenoidektomii w połączeniu z tylną chordektomią.
Kierownik projektu: dr hab n med Ewa Osuch-Wójcikiewicz
Przeprowadzone badania miały na celu wypracowanie własnej, nowatorskiej metody postępowania z chorymi z obustronnym porażeniem fałdów głosowych – od momentu przygotowania chorych do leczenia operacyjnego rehabilitacją foniatryczną poprzez leczenie chirurgiczne z użyciem lasera CO2, aż do rehabilitacji pooperacyjnej.
Metodyka badań
Przed leczeniem operacyjnym niemal wszyscy chorzy poddani byli rehabilitacji foniatrycznej. To właśnie foniatra, wspólnie z chorym, decydowali o konieczności leczenia operacyjnego, a głównym kryterium było subiektywne odczuwanie duszności podczas wysiłku i spoczynku. Leczenie operacyjne wdrażane było w okresie od 6 do ponad 12 miesięcy po wystąpieniu porażenia.
Przed leczeniem operacyjnym każdy chory miał wykonane następujące badania: poziom hormonów tarczycy, wapnia i fosforu w surowicy krwi i konsultację endokrynologiczną, TK szyi z oceną szerokości światła tchawicy, badanie spirometryczne.
Badanie foniatryczne u każdego chorego obejmowało videostroboskopię i nagranie głosu przed, a następnie po operacji. Wspólna analiza obrazu głośni w videostroboskopii przez foniatrę i chirurga pozwalała na zdecydowanie który z porażonych fałdów głosowych ma być operowany. Następnie foniatra dokonywał oceny subiektywnej głosu w skali GRBAS, analizy akustycznej głosu, która wykonana była systemem analizy Sono-LAB oraz analizy akustycznej wieloparametrycznej tonu krtaniowego analizatorem KAY Elemetrics CSL 4300 z oprogramowaniem MDVP. Wyniki analiz głosu nagranego przed i po operacji pozwoliły na obiektywną ocenę skuteczności zastosowanej metody operacyjnego leczenia.
Leczenie operacyjne przeprowadzano w ogólnym znieczuleniu stosując własną modyfikację metody operacyjnej: subtotalną arytenoidektomię z pozostawieniem tylno-bocznego fragmentu chrząstki nalewkowatej wraz z tylną chordektomią.
Wyniki:
Subiektywna ocena oddychania u większości chorych była dobra – po zakończeniu procesu gojenia (2 – 3 tygodni) chorzy oddychali swobodnie. Nie mogli wykonywać prac fizycznych wymagających dużego wysiłku, jednak proste czynności, a nawet jazda na rowerze były możliwe do wykonania. W badaniu spirometrycznym wykonanym miesiąc po leczeniu operacyjnym wykazano znacznie mniejszą obturację w obrębie górnych dróg oddechowych.
Jakość głosu była różna. W przypadkach po arytenoidektomii, poprzedzonej rehabilitacją foniatryczną i po pooperacyjnej rehabilitacji foniatrycznej, można uzyskać głos o podobnej jakości do głosu przed operacją.
Kierownik projektu – dr hab. med. Krzysztof Morawski
“Nowy elektrofizjologiczny model śródoperacyjnego monitorowania funkcji narządu słuchu u chorych operowanych z powodu guza okolicy kąta mostowo-móżdżkowego – badania kliniczne.
Kierownik projektu – Prof. dr hab. med. Kazimierz Niemczyk
Opracowanie i wdrożenie innowacyjnego urządzenia do śródoperacyjnego monitorowania słuchu w trakcie operacji tympanoplastycznych.
Cel projektu:
Celem projektu jest opracowanie innowacyjnej techniki kombinowanego śródoperacyjnego monitorowania efektywności ossikuloplastyk z zastosowaniem technik laserowych elektrofizjologicznych; opracowanie zintegrowanego modelu stymulacji akustycznej wprowadzającej w drgania układ przeszczep-protezka słuchowa, jak też akwizycja danych z dwóch niezależnych systemów pomiarowych, laserowego i elektrofizjologicznego; opracowanie programu komputerowego integrującego dwie obiektywne techniki do oceny poprawy słuchu w czasie ossikuloplastyk z możliwością manipulowania ułożeniem protezki transmisją energii akustycznej przez układ przeszczep-protezka-płyny ucha wewnętrznego.
Zapotrzebowanie na wyniki projektu:
Zapotrzebowanie na wyniki projektu dotyczy środowisk medycznych i przedsiębiorców. Opracowana nowa strategia kombinowanego monitoringu efektywności ossikuloplastyk może być wykorzystywana przez naukowców w celu pogłębiania wiedzy na temat właściwości transmisji informacji akustycznej wzdłuż kosteczek słuchowych/protezki słuchowej. Istnieje również zapotrzebowanie na rynku lekarzy praktyków na urządzenie pozwalające w sposób obiektywy kontrolować poprawę słuchu w czasie operacji. Wyniki projektu mogą okazać się również ważnym elementem rozwoju idei zintegrowanego urządzenia do obiektywnej oceny poprawy słuchu na bazie analizy drgań kosteczek/protezki mierzonych za pomocą dopplerowskiej techniki laserowej i technik elektrofizjologicznych.
Odbiorcy wynik projektu:
Wyniki projektu adresowane są do dwóch środowisk: medycznych i przedsiębiorców. W środowisku medycznym zainteresowanie to dotyczyć będzie zarówno naukowców jak i lekarzy praktyków. Lekarze otolaryngolodzy operujący uszy będą mogli śródoperacyjnie kontrolować słuch w czasie wykonywania ossikuloplastyk. Umożliwi im to kontrolować stopień poprawy słuchu on-line z możliwością korekty w czasie jednego zabiegu poprzez zmiany jakości protezki czy jej położenia. Kolejnym adresatem wyników projektu będą naukowcy. Dzięki opracowanemu modelowi monitorowania śródoperacyjnego będzie miało miejsce lepsze zrozumienie procesów mechanicznych na poziomie ucha środkowego i przetwarzania danych akustycznych w informacje bioelektryczne rejestrowane w uchu wewnętrznym i drodze słuchowej. Projekt pozwoli podnieść wiedzę w zakresie nauk podstawowych w tym obszarze. Drugą grupą odbiorców będą przedsiębiorcy. Wyniki projektu i opracowany program pozwoli w przyszłości opracować nowe zintegrowane urządzenie do monitorowania efektywności ossikuloplastyki wykorzystujące laserowo-dopplerowską strategię pomiarową drgań kosteczek/protezki oraz elektrofizjologiczną. Pośrednimi odbiorcami projektu mogą być firmy ubezpieczeniowe i NFZ, gdyż poprawa efektywności ossikuloplastyk związana jest z redukcją ilości reoperacji poprawiających słuch, a w konsekwencji dojdzie do obniżania kosztów leczenia.